Το μπάσκετ από το 1987, με τον έναν ή άλλον τρόπο, μένει στον αφρό. Πέρασαν (κι έφυγαν) τεράστιοι παράγοντες, τους οποίους δεν χρειάζεται να μνημονεύσουμε, γιατί κάποιον θα ξεχάσουμε και δεν το θέλουμε. Υπήρχαν παράγοντες "πρωταθλητές", υπήρχαν παράγοντες τεράστιοι για το μέγεθος μικρών, μεσαίων, ή μικρομεσαίων ομάδων.
Έφυγαν, προσωρινά οι ομάδες αντιμετώπισαν πρόβλημα, ενδεχομένως κάποιες… τσαλακώθηκαν άγρια, όμως το μπάσκετ παραμένει στην κορυφή.
Μετά τις προβλέψεις από τις ποδοσφαιρικές Κασσάνδρες, η ζωή βρίσκει ξανά τους κανονικούς της ρυθμούς κι εμείς -ως μπάσκετ- μια χαρά αντέχουμε.
Βιάζεστε να μας… τελειώσετε. Δεν έχετε μάθει τόσα χρόνια ότι το μπάσκετ έχει πολύ βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις περήφανους ανθρώπους, που τους συνδέουν πορτοκαλί δάκρυα χαράς, πορτοκαλί πανηγυρισμοί, πορτοκαλί χαμόγελα.
Δεν είναι θέμα σύγκρισης με το ποδόσφαιρο, γιατί απλά δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης.
Αυτό που πέτυχε το μπάσκετ, να είναι κάποια στιγμή "όλοι" Άρης, να πανηγυρίζουν στο Παρίσι ή στη Ρώμη "αιώνιοι" αντίπαλοι, το ποδόσφαιρο όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα το πετύχει, γιατί απλά υπάρχει διαφορά στην κουλτούρα. Και στις κρίσεις αυτοί που έχουν… κουλτούρα, άποψη, αυτοί που ξεκινούν από πολύ μακριά και πηγαίνουν πολύ μακριά, θα μείνουν όρθιοι, θα συνεχίσουν το ταξίδι τους…
Υ.Γ.: Χαίρομαι που δεν είμαι ποδοσφαιρικός συντάκτης.
Έφυγαν, προσωρινά οι ομάδες αντιμετώπισαν πρόβλημα, ενδεχομένως κάποιες… τσαλακώθηκαν άγρια, όμως το μπάσκετ παραμένει στην κορυφή.
Μετά τις προβλέψεις από τις ποδοσφαιρικές Κασσάνδρες, η ζωή βρίσκει ξανά τους κανονικούς της ρυθμούς κι εμείς -ως μπάσκετ- μια χαρά αντέχουμε.
Βιάζεστε να μας… τελειώσετε. Δεν έχετε μάθει τόσα χρόνια ότι το μπάσκετ έχει πολύ βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις περήφανους ανθρώπους, που τους συνδέουν πορτοκαλί δάκρυα χαράς, πορτοκαλί πανηγυρισμοί, πορτοκαλί χαμόγελα.
Δεν είναι θέμα σύγκρισης με το ποδόσφαιρο, γιατί απλά δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης.
Αυτό που πέτυχε το μπάσκετ, να είναι κάποια στιγμή "όλοι" Άρης, να πανηγυρίζουν στο Παρίσι ή στη Ρώμη "αιώνιοι" αντίπαλοι, το ποδόσφαιρο όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα το πετύχει, γιατί απλά υπάρχει διαφορά στην κουλτούρα. Και στις κρίσεις αυτοί που έχουν… κουλτούρα, άποψη, αυτοί που ξεκινούν από πολύ μακριά και πηγαίνουν πολύ μακριά, θα μείνουν όρθιοι, θα συνεχίσουν το ταξίδι τους…
Υ.Γ.: Χαίρομαι που δεν είμαι ποδοσφαιρικός συντάκτης.
